De geschiedenis van het Trakehner Paard

In 1732 heeft Koning Friedrich Wilhelm von Preußen het Trakehner Stamboek opgericht. Hij was toen al enige tijd bezig met doelgericht een Militair paard te fokken. Door plaatselijke landpaarden te kruizen met Volbloeds kwam hij tot het, tot dan toe, beste paard voor de officieren van zijn leger.
Hij had voor dat leger een paard nodig dat temperamentvol, hard, indrukwekkend, moedig en makkelijk in onderhoud was. Zijn leger moest vaak grote afstanden afleggen dus was het van belang dat de enorme hoeveelheden paarden met weinig zorg en eten toekonden. Hij was het die toen een structuur bedacht om snel dit soort paarden te maken. De plaatselijke boeren kregen premies als ze hun merries bij zijn hengsten lieten dekken en de daaruit voortkomende veulens werden geselecteerd en als ze voldeden aan de eisen, opgenomen in een stamboek.
Aan het eind van zijn leven had Koning Wilhelm een overzichtelijk stamboek met een duidelijk fokbeleid opgezet. De paarden uit Oost Pruisen waren de meest gezochte en de meest prestigieuze paarden van heel Europa. Helaas is de fokkerij na de dood van de oude Koning in het slop geraakt en kon nog maar op het nippertje gered worden toen een kleinzoon aan het bewind kwam. Hij was het die zorgde dat alle papieren weer klopte. Hij deelde de paarden in, in grote kuddes, op kleur gesorteerd. Nam weer stevig de teugels in handen en redde het stamboek van de ondergang. Hij zette opnieuw het stamboek op poten en schreef regels en fokdoelen om de richtlijnen aan te houden tot ver na zijn dood.

Hij was het ook die het Brandmerk ging gebruiken. De filosofie achter dit prachtige brandmerk komt voort uit een zeldzaam en mooi Eland ras dat rondom Trakehnen leefde. Het waren mooie sierlijke dieren met een prachtig gevormd zeven-takkig gewei, die onder elke omstandigheid kon overleven, een overeenkomst met het Trakehner paard dus. Daarom werd er voortaan om aan te geven dat het hier een Trakehner paard betrof een brandmerk op de paarden aangebracht. Een afbeelding van het gewei van de Eland.

Gesloten Stamboek

In de jaren daarna is er steeds doorgegaan met bloed toevoeren van Engels Volbloeden, Arabieren en Anglo-Arabische paarden. Dit om steeds weer maat, kaliber, hardheid en intelligentie toe te voegen. Al vrij snel werd het een “gesloten” stamboek. Andere Duitse rassen bleven open en dus combineren en kruizen met alles en ieder paard dat langs kwam.

Trakehners zijn al vanaf die tijd alleen met elkaar en met volbloeds gekruist en zo een echt gesloten volbloedstamboek geworden. Hierdoor zijn alle eigenschappen en genen veel meer bevestigd en veel beter vastgelegd in vergelijk met andere rassen.

Oorlogsbuit

Oorlogen zijn tot aan de tweede wereldoorlog gewonnen met paarden, veelal met Trakehner Paarden in de frontlinies. Zo was het dat toen de tweede wereldoorlog uitbrak de Trakehners nog altijd gezien werden als een waardevolle oorlogsbuit. De toenmalige leiding van de Trakehner Stoeterij in Pruisen kreeg geen toestemming van de Nazi’s om de paarden te redden en te vluchten naar het westen. Pas toen de Russische Troepen tot op 50 km. de stoeterij waren genaderd werd het besluit genomen om te vertrekken. De mensen die op de stoeterij werkte pakte hun bezittingen op boerenwagens spande enkele merries voor de wagen en vluchtte over de bevroren Oostzee.
Een barre tocht waarin vele mensen en een groot aantal paarden het leven lieten. Na de oorlog werd gelukkig toch nog een aantal van deze paarden levend terug gevonden. Trouwe verzorgers hadden ook de papieren weten te bewaren en zo kon worden bewezen dat de paarden die een brandmerk droegen zuivere originele Trakehners waren en welk bloed zij voerden. Zij werden de grondleggers van het moderne Trakehner Paard.

De Russen die, tijdens die oorlog, een verlaten stoeterij aantroffen hebben de achter gebleven paarden gevorderd als oorlogsbuit en te voet meegevoerd over honderden kilometers naar een Staatsstoeterij vlakbij Kirov in het Kaukasus gebergte. Ook in die groep paarden zijn enorme verliezen geleden, een aantal paarden diende als voer voor de soldaten een aantal paarden zijn van pure ellende en honger omgekomen maar ook daar overleefde een groep paarden en werd ingezet in de fokkerij. De Russische fokleiding zag gelukkig de waarde van deze paarden en zijn op de voorgeschreven wijze doorgegaan met Trakehners fokken.
Nu na de val van de muur zijn de beide stamboeken, de Duitse en de Russische, wederom verenigd. Enige voorbeelden uit deze Russische tak van de fokkerij zijn de alom bekende Peppel, Almox Prints en natuurlijk Biotop. Allemaal vol Trakehner maar allemaal in Rusland geboren.

Al sinds 1928 worden alle Trakehner hengsten die de fokkerij gaan dienen getest op bruikbaarheid en werkwilligheid. Zij worden daarvoor 100 dagen op een centrale plaats gestald en door onafhankelijke ruiters in alle disciplines van de paardensport uitgeprobeerd. Aan het eind van zo’n test volgt een examen. Door deze gelijke behandeling kun je als fokker een beeld vormen van de sterke punten van de jonge hengsten en mede aan de hand daarvan de keuze voor je merries maken.

Door middel van deze procedure heeft het Trakehner Verband een hard, duurzaam en mooi paard ontwikkeld waar de eigenschappen sterk in verankerd zijn.

Het Trakehner Stamboek is in verhouding maar een heel klein stamboek. Des te opmerkelijker is het dat je ze juist zo vaak tegen komt in de hoogste regionen van de diverse paardensport disciplines. Er staan wereldwijd maar 2000 Trakehner fokmerries ( in het KWPN 12.000 fokmerries !! ) te boek. Toch is de invloed van de bloedlijnen in vrijwel elk stamboek terug te vinden. Ook binnen het KWPN is de invloed van het Trakehner paard zeer groot. Veel mensen zijn het vergeten of weten het niet maar probeer maar eens een sportpaard in Nederland te vinden waar geen Doruto of Marco Polo ( beide volbloed Trakehners) bloed door de aderen vloeit. Recenter is natuurlijk de invloed van Gribaldi . Gribaldi is geen KWPN-er maar een echte Trakehner!

Indianenverhalen
Iedereen die paarden heeft , heeft ongetwijfeld ook wel de indianenverhalen rond de Trakehner gehoord…… Toen de eerste Trakehners naar Nederland kwamen was niet iedereen daarop voorbereid en gewend om met bloedpaarden te werken. Het is natuurlijk een heel verschil tussen het voornamelijk Gelderse, bijna koudbloedige, paard wat we toen kende en het temperamentvolle bloedpaard de Trakehner.

Dit leidde nog al eens tot botsingen tussen mens en paard. Helaas is toen de beschuldiging van lastig en nerveus blijven hangen en moeten we nog steeds tegen deze reputatie opboksen. Uiteraard bestaan er binnen de Trakehner lijnen ook wel ingewikkelde karakters maar dat hebben we echt in elke andere fokkerij ook. Jammer genoeg is het vaak zo dat als er eens ergens iets mis gaat men al gauw roept : Zal wel een Trakehner zijn …. Maar als het heel goed gaat word er plotseling gesproken over een Duits Gefokt paard…..
De enige manier om toch van die slechte naam af te komen is steeds maar weer het bewijs leveren dat Trakehners prettige meewerkende dieren zijn die als bloedpaarden behandeld dienen te worden.
Het zijn geen brommers het zijn superpaarden !